به گزارش علمدار بصیر: نیک‌آهنگ‌کوثر کاریکاتوریست نشریات زنجیره‌ای در این زمینه نوشت: پس از دوم خرداد 76 یک مشکل وجود داشت، آن هم نوشتن افراطی به نفع یک طرف و حمله افراطی به طرف دیگر بود. لذا این همکار خارج‌نشین نشریات اصلاح‌طلب از آن‌ها خواست تجربه افراطی‌گری دوره اصلاحات را تکرار و باز تولید نکنند.

به عبارتی، روزنامه‌ها، خط‌مقدم حمله و دفاع یک جناح سیاسی شدند. روزنامه‌های «دوم‌خردادی» عملا حجابی بر عیوب دولت خاتمی شدند و نقابی بر چشم دولت برای حمله به رقیب سیاسی. بولتن‌های سیاسی بودند که مردم برایشان پول خرج می‌کردند تا شاهد دعوایی میان تیم‌های سیاسی باشند... حضور بسیاری از مدیران دولتی در روزنامه‌ها، آن‌ها را تبدیل به ابزار دولت هم می‌کرد.

وی می‌افزاید: امروز نگاهی به برگ‌های روزنامه‌های بهار و ایران و اعتماد و... بیاندازید؛ نگاه یک طرفه دوران بعد از دوم‌خرداد را به نوعی جدید در میان برخی خطوط این روزنامه‌ها می‌شود دید. عدم نقد دولت و حمایت از برنامه‌های سیاسی یک جریان به زودی تبدیل به یک عادت می‌شود.

برخی از نویسندگان این روزنامه‌ها، اطلاع‌رسانی را با تبلیغ و عدم نظارت بر قدرت و دولت و جناح خود یکی گرفته‌اند. وی ضمن انتشار کاریکاتور «روزنامه‌نگار کوکی» در خودنویس نوشت: همین ماجرای شکست محسن هاشمی در رقابت برای کرسی شهرداری تهران را دقیقا بررسی کنید. به نظرم مواضع لیلاز بسیار متعادل‌تر و متین‌تر از ناراحتی برخی همکاران روزنامه‌نگار است. او تاکتیک اصلاح‌طلبان را اشتباه خواند. کاری که از بسیاری از نویسندگان روزنامه‌های تازه بنفش شده برنمی‌آید.

کوثر ادامه می‌دهد: آنچه در سال‌های 76 تا 79 رخ داد را می‌توان تکرار نکرد. بچه‌های روزنامه‌نگار می‌توانند بولتن‌نویس نباشند. می‌توانند با زیر ذره‌بین بردن دولت، یار مردم باشند و به جای لاپوشانی خطا‌ها، نشان دهند که ناظرانی مستقل هستند که حقوق شهروندان برایشان مهم‌تر است. عدم نظارت رسانه‌های دوم خردادی بر حوزه‌های مختلفی همچون «نیرو»، «نفت»، «صنعت» و خیلی‌های دیگر را فراموش نکنیم.

تطمیع روزنامه‌ها با استفاده از آگهی‌های میلیونی از خاطرمان نرود... آیا این بار برخی حوزه‌ها به فراموشی سپرده خواهد شد؟ شاید بستگی به میزان سهمی دارد که دولت به دوستان بدهد، یا ندهد.